Μια πασαρέλα συνειδήσεων, όλοι μας, περνάμε.
Σε μια γωνιά του δρόμου, ντροπαλός, ακουμπισμένος,
Μια σκιά, με μια κιθάρα, μες στον κόσμο του, χαμένος.
Ο μουσικός του δρόμου, την κιθάρα του, κουρδίζει,
Με μελωδίες τρυφερές, τα αισθήματα μας, αφυπνίζει.
Και αν δίπλα του, περνούν, χωρίς να δίνουν σημασία,
Αυτός θα παίζει, με καρδιά, για την δική του οπτασία.
Δεκάδες βήματα ,γοργά,, απλώς τον προσπερνάνε,
Ακούν τον ήχο του, μα πίσω, να κοιτάξουν, δεν γυρνάνε.
Ένα παλιό καπέλο, ανάποδα, μπροστά του, αφημένο,
Με σκόνη και αναμνήσεις ,είναι μόνο φορτωμένο.
Ο μουσικός του δρόμου, για εμάς, θα τραγουδήσει,
Ίσως στο τέλος της ημέρας, κάποια ψυχή να συγκινήσει.
Στην θήκη, την κιθάρα του, ετοιμάζεται να κλείσει,
Άλλη μια νύχτα, μοναχός, στα όνειρά του θα γυρίσει.
ΝΙΚΟΣ ΧΑΛΕΠΛΗΣ.
