Κορμιά εξουθενωμένα ,με τις ψυχές κομμάτια.
To φάρμακο, στο αίμα, ξεκίνησε, αργά κυλάει,
Δύο ώρες θα περάσουν, η φλέβα μου πονάει.
Την διπλανή μου νοιώθω, να κλαίει να βογγάει,
Κοιτάζει με παράπονο, ψηλά, παρηγοριά ζητάει.
Μέσα μου αρχίζουν, το πάρτι οι διαβόλοι,
Άρχισε η μάχη μας, κουράγιο παίρνουμε όλοι.
<<Για 6 μήνες ξέχασε ,σχέδια και όνειρα που είχες>>,
Μου λέει ,μια μέρα ο γιατρός και γέμισα με πίκρες.
Έτσι λοιπόν απρόσμενα, άλλαξε η ζωή μου,
Πάγωσε το αίμα μου, πάγωσε η ψυχή μου.
Από την άλλη, σκέφτηκα, πως πρέπει να παλέψω,
Τις δυσκολίες της ζωής, σαν βράχος, να αντέξω.
Γιατί έχω ανθρώπους, δίπλα μου, που όλοι με αγαπάνε,
Η αγάπη αυτή, μια προσευχή και όλα καλά θα πάνε.
ΝΙΚΟΣ ΧΑΛΕΠΛΗΣ.
